Een aantal jaren geleden (2005) kwam ik in contact met een jonge dame waarvan ik dacht dat ze “iets” had dat ik graag op foto wilde vasteleggen. Die blik, die look, die expressies die ik had gezien in haar kiekjes spraken me aan. Na veel over en weer gepraat, talloze pogingen om haar te overhalen het toch eens te wagen, stemde ze (uit)eindelijk toe.  Na wat praktische afspraken zijn we dan overgegaan tot een fotoshoot. Al gauw bleek Sofie een natuurlijke aanleg te hebben. Haar bewegingen, haar mimiek, haar houdingen spraken boekdelen…

Ik had een groot aantal jaren geen modellenwerk meer gedaan, dus we waren allemaal wel wat nerveus om het tot een goed einde te brengen. Maar bij thuiskomst was het resultaat meer dan bevredigend.

De foto’s  hieronder zijn er slechts een paar uit de ettelijke honderden foto’s die we tijdens die shoot hebben gemaakt. Nadien is er nog een tweede gevolgd en ondertussen is Sofie uitgegroeid tot “Fashionatta”. Haar werk spreekt voor zichzelf. En haar verhaal kan je hierna lezen.

Wanneer ik Fashionatta ben dan durf ik eigenlijk bijna alles aan.  Ik ben zelfzekerder en doe een stap naar voor.  Ik pronk en verleid de camera.  Een zwoele blik een kusje richting camera.  Jaja, voor de camera bloei ik helemaal open.  Een droomwereld waarin ik me mag verkleden tot een prinses  of een zwoele verleidster grrr.. tot een kwade heks whoehaha.  Ik geniet van mijn wereldje.  Maar desondanks blijf ik mezelf.  Niet grootsig of egoïstisch !

 Ik blijf gewoon Sofie met een droomwereld.In real life ben ik een vrolijke lieve persoonlijkheid met een verlegen kantje. Ik ben perfect gelukkig met mijn vriend en ons konijn Flor.

 Als opleiding volgde ik mode en creatie. Ik hou van Frankrijk, modebladen, lekker uiteten, baden, romantiek.

 Ik hou niet van spinnen, oneerlijke mensen, racisten, courgettes.Eigenlijk ben ik per toeval in het modellenwereldje gerold. Ik kreeg het aanbod om model te staan voor een fotograaf.

 Die fotograaf ben ik dan ook voor eeuwig dankbaar.

Thanks Lambert x

Op die manier heb ik de smaak te pakken gekregen. Ondertussen ben ik al zo een 9 jaar bezig met modelwerk.  Ik kan er mijn passie voor mode in kwijt, gevoelens uiten, mijn fantasie laten werken en creatief zijn.Ik ben geen standaardmodel. Ik heb een bleke teint en heb maatje 40 soms 42 .

 Creativiteit, expressies, variëteit, inspeling op mode en mijn doorzettingsvermogen hebben me gebracht tot waar ik nu ben.

 Ik wil graag met mijn foto’s het beeld van modellen met maatje 34-36 doorbreken.Sindskort help ik (beginnende) modellen, ik deel ze mijn passie. Ik leer hen poseren,help ze met styling en geef ze tips.

De oudere bewoners van de Vlaamse kust zullen ze zich zeker nog wel herinneren, de vele bunkers die tot in de zestiger jaren op het strand en in de duinen stonden. In tegenstelling tot de Vlaamse kust vind men langs de Franse kust nog een groot aantal bunkers. Die bunkers maakten deel uit van de “Atlantik-Wall”, de Duitse Atlantische Muur uit de Tweede Wereldoorlog.

De Duitse verdedigingslinie langs de Atlantische kust, bestond uit ongeveer 15.000 bunkers versterkt met vele extra hindernissen zoals mijnenvelden en kanonnen. De linie liep van over de gehele westkust van Europa (van Noorwegen, via Denemarken, Duitsland, Nederland, België en Frankrijk, tot aan de Spaanse grens) en werd gebouwd door de Organisatie Todt met behulp van honderdduizenden dwangarbeiders, in het kader van de ‘arbeitseinsatz’ geronselde arbeidskrachten gebouwd. De linie was bedoeld om eventuele geallieerde invasies af te slaan op de kust.

In den beginne beperkte zich die verdedigingslinie tot de zones in en rond de havens, maar vanaf erind 1941 was er sprake van een totaalconcept voor de vedediging van de West-Europese kusten. Op dat ogenblik was het duidelijk geworden dat de geplande Duitse invasie in Engeland niet haalbaar was. Een mogelijke vijandelijke aanval vanop zee ging meer en meer tot de mogelijkheden behoren. Op 14 december 1941 werd door het Oppercommando van de Wehrmacht een verordening verspreid betreffende de organisatie van de kustverdediging in West-Europa. Men kan dit beschouwen als de start van de uitbouw van de ‘Neue Westwall’, later omwille van propagandistische redenen de ‘Atlantik-Wall’ genoemd.

In de zomer van 1942 werd het concept uitgewerkt, in de winter van 1942-43 volgde een eerste bouwcampagne en in de zomer van 1943 ging men zich concentreren op de bouw van de meest essentiële onderdelen, zoals de verdediging van de strategisch belangrijke havens. In het najaar van 1943 beslisten de Duitsers ook om  een aantal kilometer achter de kustlijn een tweede linie uit te bouwen.

Toen generaalveldmaarschalk Rommel, die eerder de Duitse Veldtocht in Afrika had geleid, eind 1943 een inspectieopdracht voor de Atlantik-Wall kreeg, werd het concept nogmaals aangepast. Rommel was er van overtuigd dat een geallieerde aanval niet in een haven, maar op een open strand zou plaats vinden, liet hij op de stranden grote aantallen hindernissen aanleggen (o.a. de zogeheten ‘Rommelasperges’). Men bleef tot op het einde van de oorlog gewoon doorgaan met het bouwen van bunkers.

De Fransen hebben de Altantik-Wall als cultuurtoeristische attractie reeds lang ontdekt (in tegenstelling tot de Vlaamse kust waar ze een doorn in het oog vormden voor het kusttoerisme). Twee representatieve voorbeelden zijn de sterk uitgebouwde sites ‘Batterie Todt’ in Audinghem en ‘Le Grand Bunker’ in Ouistreham (Normandië). Helaas zijn de talloze bunkers, restanten van batterijen, Tobruks, niet gespaard gebleven van vandalen of graffittispuiters van een bedenkelijk allooi. Originele muurschilderingen in de bunkers zijn op die manier ofwel verdwenen of deels vernield…

In de hiernavolgende fotoreeksen laten we je even meegenieten van die restanten van de Atlantik-Wall langsheen de Franse kust.